De Bischop van Baoshan

De poort zat dicht- op slot.  Maar door een spleet zag mijn vrouw iemand aan het werk.  Zonder aarzeling drukte ik dus op de bel.  We zouden in elk geval kunnen vragen hoe laat de kerkdienst zou beginnen.  Na een korte tijd hoorden we een elektrisch gezoem en konden we naar binnen.  We stonden op een soort binnenplaats of plein, aan drie zijden begrensd door een soort schoolgebouw.  We hadden inderdaad gehoord dat sommige kerken hier een Christelijke school of Bijbelcollege hebben.  Voor China is dat toch wel uniek!

Het duurde een paar minuten voordat we weer iemand zagen.  Een bedrijvig vrouwtje nodigde ons uit om een verdieping naar boven te komen.  Daar mochten we in een wacht- of woonkamer op een bank zitten en kregen we een kop thee.  Twee andere deuren kwamen op deze kamer uit: de keukendeur stond wijd open, maar de deur ernaast stond op een kier.  Dit moest het kantoor zijn van de dominee. Het was niet moelijk voor te stellen hoe hij er uit zou zien: enorme portretten sierden twee van de wanden.  Na zo’n tien minuten zagen we de echte man.  Hij keek net zo streng als op de foto en alles wat hij deed leek statig en koel.  Ik vond het moelijk om te peilen of hij het bezoek van Lao Wai (vreemdelingen) fijn, lastig, of ontzettend vervelend vond.

Om het ijs te breken liet ik een foto zien van James Fraser’s grafmonument.  Had hij dat wel eens gezien? Wist hij waar het stond? Kon hij vertellen in welk dorp het was, zodat we er met een taxi heen konden gaan? Wel, we kwamen op het juiste adres.  De man had het zelf gebouwd! (het monument of ook het kerkgebouw er achter?)  Later leerde ik dat, vooral in deze streek, ‘de kerk’ in de eerste plaats een (heilig) gebouw is van stenen en cement en niet een veradering van Christelijke gelovigen. De dominee vertelde graag hoeveel kerken wel niet onder zijn toezicht en verantwoordelijkheid stonden.  Bovendien was hij belast met het toezicht op de school waar vijfhonderd studenten Christelijk onderwijs ontvangen.  Het was nu stil vanwege de (Chinese) Nieuwjaarsvakantie, en daarom zou er maar één kerkdienst zijn om één uur in de namiddag.

De bischop (je kunt iemand die verantwoordelijk is voor honderden gemeenten toch niet zomaar dominee noemen?) legde uit dat het Fraser grafmonument vrij onbereikbaar is.  Je kunt er niet zomaar met een taxi heen.  Wellicht zou hij er ons persoonlijk brengen, na de dienst.  Ik had van een vriend gehoord dat hij inderdaad persoonlijk met de bischop in zijn jeep naar het monument was gebracht; bijna een uur rijden.  Ik verontschuldigde mij en zei ddat we het niet goed zouden vindden als zo’n belangrijke man zijn kostbare tijd zomaar zou opofferen om allerlei toeristen rond te rijden.  Maar we beloofden om één uur terug te komen.  De bischop zei dat hij wel iiets zou proberen te regelen voor na de dienst.