Het Graf van James O. Fraser

We waren mooi op tijd voor de kerkdienst.  De kerkzaal was op be bovenste verdieping.  We moesten maar mooi voorin zitten, werd ons uitgeduid.  En toen we zaten bracht een zuster ons een kopje thee.  Meer mensen dronken thee, en tijdens de dienst waren er regelmatig mensen die even naar achteren liepen om bij te vullen.  De bisschop hield de preek.  Die duurde precies een uur en scheen te gaan over de noodzaak voor dienstbaarheid en dankbaarheid.

In plaats van de kollekte werd er geld uitgedeeld, wellicht door een diaken.  Normaal loopt een gemeente langs de offerkist onder het zingen van “I surrender all”, maar omdat het de laatste zondag van het (Chinese) jaar was, kreeg iedereen in de kerkzaal een briefje van 20 RMB!  We begrepen dat een gemeentelid het geld beschikbaar had gesteld.  De bisschop schudde iedereen z’n hand en gaf dan twee snoepjes, terwijl broeder ouderling rond liep met een grote kamera om alles vast te leggen in digitaal formaat.  Deze broeder zou na de dienst met ons mee gaan naar het Fraser monument.  Ze hadden er voor gezorgd dat er een busje met chauffeur klaar zou staan.

We reden naar het zuiden en kwamen langs het vliegveld van Baoshan.  Na zo’n twintig minuten verlieten we de verharde weg.  Nu ja, de weg was nog steeds hard maar zeker niet glad.  Bovendien bleek de vering van de auto versleten te zijn, en ik begreep nu waarom een gewone taxi hier niet zou willen gaan.  Alles rammelde; meneer Kellogg zou er jaloers op zijn! (Hij gebruikte een vibratiestoel om de darmen van zijn patienten te activeren!)

Na twintig minuten vibratie kwamen we bij de kerk met het monument. Een muur met afgesloten poort beschermt het heiligdom, en alleen de bisschop heeft de sleutel.  Eindelijk hadden we het dan toch gevonden!  Broeder ouderling was een goede gids.  Hij vertelde graag en beantwoorde al onze vragen.  Hij had meegeholpen bij de ‘verhuizing’.  Blijkbaar lag het oorspronkelijke graf op een eroderende helling.  “Volgens mij was Fraser ongeveer zo lang als jij, gezien de lengte van zijn botten!”

Ik nam enkele foto’s en noteerde de lokatie op mijn GPS.  Hiermee kon ik de wereld laten zien (op Google Earth) waar ze het monument kunnen vinden, ter nagedachtenis van een bijzondere dienstknecht van de Heer.  Broeder ouderling vond dat een goed idee; hij wilde graag meer buitenlandse toeristen zien.  Toch vroeg ik me af of zo’n kollossaal monument wel past bij de eenvoudige dienstknecht die James Fraser wilde zijn.  Wellicht is het meer een reflektie van de bouwmeester dan de eigenaar van het gebeente.

Op de terugweg stelde broeder ouderling voor dat we bij hem thuis (in de kerk-school, want hij is een leraar) zouden eten.  In zijn kamer hing alweer zo’n groot portret van de grote bisschop.  En inderdaad, de man kwam zelf ook net voor de maaltijd binnen.  Ook in deze informele omgeving bleef zijn gezicht strak en ernstig staan.  Na de maaltijd gaf broeder-leraar ons een rondleiding door het schoolgebouw.  Hij vertelde ons dat de leerkrachten geen salaris krijgen.  “Hoe we kunnen rond komen; ach, God zorgt voor ons!” De leerlingen betalen schoolgeld, en er is een steunfonds voor hulpbehoevende studenten.  Nadat we dit fonds geholpen hadden namen we afscheid.  Terwijl we de straat uitliepen werden we gepasseerd door broeder-leraar zijn vrouw; op een mooie nieuwe scooter.  God zorgt goed voor ons!